Нийслэлийн иргэдийн хурлын төлөөлөгч, Нийгмийн хөгжлийн хорооны дарга Д.Мөнхжаргалыг зочноор урьж ярилцлаа. 
 
-Юуны өмнө бидний урилгыг хүлээн авч, цаг заваасаа хуваалцаж байгаа танд баярлалаа. Ярилцлагаа цаг үеийн сэдвээр эхлүүлье гэж бодлоо. Учир нь агаарын бохирдол ид гаардаг өвлийн саруудад цэцэрлэг, сургуулийн хүүхдүүдийг амрааж, зуны саруудад хичээллүүлж болдоггүй юм уу гэсэн саналыг зарим эцэг эхчүүдийн зүгээс гаргаж байна. Энэ ер нь хэр боломжтой зүйл вэ? Мэргэжилтний хувьд та үүнд хариулт өгөхгүй юу?

-Өвлийн цагт бага насны хүүхдүүдийг хэтэрхий олон хоног амраах нь тийм ч оновчтой санаа биш гэж бодож байна. Өвөл бага насны хүүхэд амарна гэхээр хэрхэн яаж амрах вэ? Гэртээ л байхаас өөр арга үгүй. Эцэг эхчүүд нь ихэнхдээ өвлийн улиралд ажиллаж байдаг тул үр хүүхдээ аваад аялах, зугаалах цаг зав хомс, дээр нь энэ хүйтэн цагаар хэрхэн тэгэж явах билээ. Ингээд өвөл урт хугацаагаар амарчихаар зуны дэлгэр сайхан цагаар хүүхэд багачууд маань эрүүл цэвэр агаарт тав тухтай амрах, хөдөөлөх, аялах, чийрэгжих цаг нь хомс болчихно.  

Харвардын их сургуулийн Монгол судлаачийн судалгаагаар Монголчуудын 99% нь Д Витамины дутагдалд орсон гэсэн үр дүн гарч байна. Д витамины дутагдал нь хүүхдийн өвчлөлийн  үндэс суурь болдог. Тэгэхээр зуны амралт урт байх нь илүү чухал байгаа биз.

Утаа нь Улаанбаатар хотын маань хүүхдийн эрүүл мэндэд асар сөргөөр нөлөөлж байгаа нь хэнд ч ойлгомжтой. Гэхдээ сурагчдыг амрааж, хичээлийн бүтцэд өөрчлөлт оруулах нь утааны эсрэг тэмцэх нь нэг номерийн шийдэл биш байх гэж бодож байна.

-Саяхан би нэг судалгаа уншсан юм. Ерөнхий боловсролын сургууль төгсөж байгаа хүүхдүүдийн 80 хувь нь их дээд сургуульд элсэн ордог ч эдгээр хүүхдүүдийн 20 хүрэхгүй хувь нь л дээд боловсролын стандартыг хангаж, төгсөж гараад ажлын байртай болдог тухай судалгаанд өгүүлсэн байсан?

-Бид Монгол улсын боловсролын чанар, түүний үр дүнг том зургаар нь харах хэрэгтэй байна. Үнэн хэрэг дээрээ их дээд сургуульд элсэн орж байгаа хүүхдүүдийн 60 хувь нь чанарын шаардлага хангахгүй байна гэдэг бол манай бага болон бүрэн дунд боловсрол олгож байгаа сургуулиудын чанар чансаа ямар хэмжээнд байгаа вэ гэдгийг л харуулж буй явдал.

Манай боловсролын чанар 1990 он хүртэл харьцангуй сайн байсан гэж үзэж болно. Харин 1990 оноос хойшхи дүр зураг бол саяны таны ярьсан шиг байдал руу орчихоод байна. Энэ нь бид ямар үнэт зүйлтэй, ямар философитой, ямар чадвартай монгол хүүхдүүдийг нийгэмд бэлтгэж гаргах вэ гэдгээ эргэж харах цаг болсныг л харуулж буй хэрэг. Ямар ч томоохон ажлыг хэрэгжүүлэхдээ үндсэн зарчим, зорилтоо тодорхойлдог шүү дээ. Бид Кембриж, Швед, АНУ-ын гэх мэт гадаадын боловсролын ямар ч сайхан хөтөлбөрийг туршиж, дэвшилтэт арга зүй, сургалтын технологи, агуулгыг нь нутагшуулж, олон улсын стандартад нийцсэн хөтөлбөр боловсруулж түүнийгээ хэрэгжүүлж болно. Харин ямар Монгол хүн бэлтгэх вэ, түүний тулд ямар ухаан, үнэт зүйл шингээх вэ гэдэг маш чухал.

 

Үргэлжлэлийг энд дарж уншина уу