Жил жилийн шинэ онд цаг хугацаа насыг минь жигүүр дээрээ тээж ѳндрѳѳс ѳндѳрт нисдэг. Хичнээн ѳндѳрт дүүлэх тусмаа энэ ертѳнцийг, эгэл амьдралыг дээрээс нь хараачлан сэтгэлдээ багтаана. Үлдэж хоцорсон цаг хугацаа бус ѳмнѳ минь тодрох ирээдүй миний хѳтѳч болон намайг дагуулна.

Бид ѳнгѳрч буй цаг хугацааны тоосноос сугарч зѳвхѳн урагшаа л тэмүүлдэг болохоор

энэ амьдрал хязгааргүй бас таашгүй мэт. Аргамжааны сурыг алд алдаар эвхэх мэт цаг хугацааны урсгал, дурдатгал мѳрѳѳдѳл хоёрын зааг дээр түрхэн амсхийх мэт. Санаа алдах бүрийд салхилах цаг хугацааны шуурганы ул мѳр, нүүрэн дэх үрчлээсэнд минь нуугдаж бүхнийг амар тайвнаар ажиглана.

Нас ахихаар ѳнгѳ мѳнгѳний сүүдрээс нүдний хор дайжиж, үнэ цэнийн гэрэл гэгээг тодхон хардаг болно. Нас ахихаар үүдэн хоймрын зайнд ч үнэн худлыг ялгаж, мѳн чанарын эрхэмсэг оршихуйг сэтгэлээрээ мэдэрнэ.

Нас ахихаар тэвчээрийн чагтагыг чангаас чанга зангидаж, сэхүүн онгиргон араншинг тайван хүлээж авна. Нас ахихаар атаархал гомдлоос аажим аажмаар алсарч, уужуу ууч сэтгэлээр бусдыг энэрч ойлгоно. 

Нас ахихаар хайрын халуун илчийг зүрхээрээ мэдэрч, бусдад түүнээ түгээн баярлуулах гэж хичээдэг болно.

Нас ахихаар ѳнгѳрсѳн алдаа бүхнийхээ тѳлѳѳ ѳѳрийгѳѳ ч бусдыг ч уучилж, хоосон чанарыг ойлгож гэгээрнэ.

Нас ахихаар сэтгэлийн жолоогоо цулбуурдан тогтоож, жаргал зовлонгийн дэнсийг тэнцүүлэн анирдана.

Нас ахихаар гэгээн алсад одсон олон олон сүнснүүдийн сүүдэрт жиндэж, гагц үхлийн тухай эргэцүүлэн бодно.

Жилээс жилд шувуудын цуваа мэт алсрах цаг хугацаа бидний насыг жигүүр дээрээ тээн оноос онд хѳтѳчлѳн дагуулна. "Нас нэмлээ дээ" хэмээн бодох дор ѳнгѳрсѳн бас ирээдүйн зааг дээр бид зогтусдаг. Гэвч цаг хугацаа зогсох нь ер үгүй. "Юу хийж амжив даа" хэмээн санаашрах дор ухаарал тэнэглэлийн хязгаар дотор бид эргэлздэг. Ѳнгѳрч буй цаг хугацаа бүрийн алдаа онооны гэрч болох баяр баясгалан, гуниг харуусал болгон бидний сэтгэлд ухаарал болон шингэж байдаг. Тэр үгүй сэн бол бид хэн байх билээ. Нѳхѳрлѳлѳѳс ганцаардал руу, аз жаргалаас амар амгалан руу, үзэн ядалтаас уучлал руу, ойлголцлоос хайр руу, уцаарлалаас тайвшрал руу, мѳрѳѳдлѳѳс бүтээл рүү уусаж байгаа бүхэн бидний ухаарлын гэрч. Нас ахих тусам амьдрал утга учиртай сайхан болдог. Бид бүгдээрээ л нисч ирээд, нисч одно.

 Харнууд овгийн Гомбосүрэнгийн Галбадрах