Би 25 настай. Хувийн байгууллагад менежерээр ажилладаг. Нөхөр хүүхэдгүй, ганц бие. Ээж аав, дүүтэйгээ хамт амьдарч байна. Их сургууль төгстлөө л би номын хүн байсан дөө.

Гэвч би гэдэг хүн юуны төлөө, яах гэж ингэж амьдраад байгаагийнхаа утга учрыг алдчихаад явж байна. Яагаад гэхээр одоогоос 5 жилийн өмнө нэгэн гадаад томилолтын үеэр би нэгэн залуутай танилцсан. Хэн ч харсан сайхан залуу. Өмссөн зүүснээсээ авахуулаад эдэлж хэрэглэж байгаагаараа тэр минь хэнд ч гологдохгүй. Өндөр албан тушаал хашдаг гээд түүний тухай олон сайхныг хэлж болно л доо. Анх танилцахдаа л түүний эхнэр хүүхэдтэй гэдгийг би мэдэж байсан юм.

 

Тэр надад анхнаасаа л найзын журмаар ханддаг байсан. Бид ажил хэргийн холбоотой явсаар сүүлийн нэг жилд яаж яваад юм бүү мэд дотносчихлоо. Би өөр хэнд ч татагдаж байгаагүй тийм их сэтгэлээр зөвхөн түүнийг л хайрлаж байна гээд бод доо. Өөр ганц бие, амьдаръя сууя гэсэн сайхан залуучууд байхад би эхнэр хүүхэдтэй тэр хүнд л өдий хүртэл татагдаад байгаадаа өөртөө ёстой харамсаад барахгүй байна. Сэтгэлээ жолоодож болдогсон бол дарж аваад хүний эхнэр болж хөөрхөн хүүхдүүд гаргамаар байна. Даанч би яаж ч хичээсэн чадахгүй юм. Түүнийг хэзээ залгах бол, хэзээ надад ямар бэлэг авч өгөх бол гэж хүлээнэ. Тэгээд түүнтэй ганц удаа л уулзахгүй бол өөрийн эрхгүй нулимс асгараад би өөрийгөө удирдаж чадахаа байчихдаг.

Түүнээс явах гэж зөндөө үзсэн ч би чадаагүй. Тэр ч бас надаас явах гэж хичээсэн ч чадаагүй. Харин тэр надад нэг амлалт өгсөн. Эхнэрээсээ салах хүртэл өөрийг нь хүлээ, тэгвэл би чинийх болно гэсэн. Би түүнийг хүлээсээр одоо гурван жил болж байна. Бүх зүйл байдгаараа л үргэлжилж нэгэн хэвэнд цутгачихсан юм шиг л байна. Тэр харин ч бүл нэмж шинэ хүүхэдтэй болсон. Одоо гурван хүүхэдтэй

 

Харин би ганц бие хэвээрээ л байна. Албан ёсоор хуримлаж суугаагүй байж хүүхэд гаргаад яахав гэж санах юм. Би яах вэ. Надад үнэхээр хэцүү байна.